— Што гэта за воля, калі ты часам кавалку хлеба жадзён.
— Як ты ведаеш, што я жадзён?
— Ну гэта гэтак гаворыцца. Ты зарабі, то ты мець будзеш. Каб я жыў! А калі ў цябе будзе жонка і дзеці, то ў цябе сям'я будзе. Тады ты будзеш, як трэба. Сталы чалавек. А то ты, Мікалай, жывеш — уй! — жывеш сабе і старэеш. Гады праходзяць, а як пройдуць, тады не ажэнішся.
— Што ты мне за свата хочаш быць, ці што?
— Не. Нашто мне быць каму за свата. Няхай бог крые.
Хоня пашоў. Алесь яшчэ стоячы тут закурыў папяросу. Мікалай бяздумным вокам сваім глядзеў недзе па той бок вуліцы.
„Кладучыся спаць трэба будзе памыць ногі", — думаў Юрка, упускаючы ў хлеў каня. І ў варотах хлява, зьнімаючы аброць, у маўчаньні перадвячэрняга змроку, убачыў: вока ў каня маўклівае і глыбокае, чыстае, як крыніца ў паплавох. Пад вокам закарваў жаўтаваты гной.
— Чаго ты плачаш? — сказаў Юрка.
Конь падышоў да жолабу. Абмацаўшы ў жолабе, Юрка заўважыў:
— Адны цырбуны.
Павыкідаў іх пад ногі, пашоў у агарод пад купчастую грушу і ўзяў бярэмя накошанай асакі. Асака весяліла яго пахам балота. Асеньнімі днямі яна не хацела вянуць была такая-ж жывая, як і некалькі дзён таму на балоце.
— На, еш, — сказаў Юрка, кладучы траву ў жолаб.
