— Далей у песьні нічога не гаворыцца... Ну дык от і сьпяваецца: "Ах, мой божа, сівы конь стаіць".
Тамаш выдзьмуў спрытна з папяросьніка недакурак. Клемусь зноў зацягнуў:
|
|
З радасным захапленьнем усе, хто быў тут, гукнулі:
|
|
Тамаш паварушыў плячыма, уткнуў галаву ў грудзі і пашоў раптам адсюль. Мінуўшы браму, засьпяваў ціха:
|
|
І ішоў далей, аглядаючыся, каб ніхто ня ўбачыў і не пачуў.
Юрка адышоўся да брамы і, слухаючы, раптам прыпомніў і ўявіў: вока ў кульгавага каня глыбокае і ня міргае у ім затуманены смутак. Адышоўся яшчэ далей, палажыў бараду на сукаватую жэрдку нізкага плоту і запаліў у вачох агні ад страшнае навалы вострага смутку.
Алесь быў у вялізных ботах і палатняных портках, пафарбованых начорна. Тамаш — у сваёй рудой вопратцы на кажусе і босы; калошы кортавых портак былі падвязаны.
