Гэта старонка не была вычытаная
II
Сваё жыцьцё паклаў на шалі.
А будучына — цёмны лес.
Згадаўся думцы кволы Шэлі,
Ягоны сьветласьпеўны лёс…
Іду няроўным, хібкім крокам,
За мной пануры іншых рад,
І боль на сэрцы крука крыкам,
І хварбіць горкім сьмехам рот.
Пажарам спаленыя далі,
І над мінулым чадны дым…
Хто-ж верыць ‘шчэ каханьня долі?
Хто-ж захаваў з нас яснасьць дум?
Яго-ж праз век нязьменны белі,
Ён для народаў ясны сон.
І я ім палагоджваў болі,
Я — год жахліва-шалых сын…
Дзіцяча-мудры, кволы Шэлі,
Дажджом блакіту сэрца зьлі:
Майго жыцьця гайдае шалі,
Рагочучы і мсьціва злы.
1923 г.
|}
