|
О, гэта аповесьць звычайна й каротка
Аб долі жахлівага зьместу.
Спавіла, залюляла салодка
І вышла на места.
Дзіцятка, хто вінны? — Ды згадваць дарэмна.
Клясьці — яшчэ марней.
На вуліцы ночнай і дрэмнай
Спынілася, жджу пад ліхтарняй.
Ў сьвядомасьці горкай — гарчэйшая згадка.
І вочы блішчаць нехароша:
Выгналі з фабрыкі матку —
Ўбогім кахацца раскоша.
Бяздушны муры і сірэнаў пагудка.
Дражняць убраньні багатых.
Навошта-ж спынілася тутка
Ці ня крыўду сваю прынясла ты?
Сьпяшаюцца людзі, у кожнага дзела,
— Чаго-ж ты чакаеш, жанчына?
— Зьмяняць сваё цела
На хлеб для сябе і для сына…
1925 г.
| 
