Старонка:З палёў Заходняй Беларусі (1927).pdf/127

∗
∗     ∗

Каму жыцьцё атруты келіх,
Хто спранявераны, як я,
Хто ўжо ня сьніць аб далях, белях
Пад ветру сьвіст і шум быльля;

Каму спакой душы няшчаснай
Нездаваленьня точыць крот:
Каму дакучыў жонкі ўласнай
На ўласным ложку пешчаў лёд;

Каму распачна ноч пустую
Спакусным сьмехам цешыць сук;
Каму ўсё роўна, ‘бы якую
Сьціскаць пярсьцёнкам млявых рук;

Хто сэрца — поўную амфору —
Нясьці стараўся й не данëс;
Хто патаемных мукаў хвору
Гаіў расою ночных сьлёз;

Хто душу чорную, як вугаль,
Злачынствам цешыў і крывёй;
Хто п‘яніца, разбой, зладзюга
З мізэрнай, дробнаю душой;