Гэта старонка не была вычытаная
Цяпер, як кожны ён, як кожны —
Будынак зьнішчаны, пусты;
Час папаліў усё, што можна,
З кута прыбраў абраз сьвяты.
Ды сэрца сьніць пад шум асеньні,
І сну мне ня мінуць таго,
Ў маім найбольшым паніжэньні
Сустрэну незнарок яго.
У сэрцы будзе боль і горач
І мы, два целы, дзьве труны,
Мы рукі сьцісьнем, ляжам поруч
І аб мінулым будуць сны.
Як вербалозы нікнуць вецьцем.
Так нізка схіліцца ўспамін
Над нашым страшным ліхалецьцем
І над капцом далёкіх днін.
1926 г.
|}
