Гэта старонка не была вычытаная
Нібы сонцам зямля пасьля буры,
Я асьвечан маім пачуцьцём.
Нікне хмарнасьць на твары панурым,
І вясёлкай я зьвязан з жыцьцём.
Як вясеньняе раньне бяз суму,
Далікатны настрой агарнуў…
А ўсяго: — твае вочы між тлуму
І твой стан, мне здалося, мільгнуў.
1923 г.
|}
