Старонка:З палёў Заходняй Беларусі (1927).pdf/98

Гэта старонка не была вычытаная

VI

Ледзь знаёмы пачуецца гук,
І туга, і хаўтурнае змоўкне галошаньне.
О, лілеі пяшчотныя рук,
Мая радасьць і дзень уваскрошаньня!

Спадзяваньнем апошнім ты так неспадзевана
Зазіяла ў маёй цішыні,
А я думаў, што ўсё перасьпевана
І дасьпеваны гэныя дні.

Варажы-ж, варажы нявымоўнае бачаньне!
Мне зьвінець і зьвінеці мацней.
Будзе ноч нямінучая-страчаньне
Тваіх рук незраўнаных лілей!

1925 г.

|}