— Так! Не на вас кладзецца адказнасць за гэту вар’яцкую справу! На другога!
— На каго-ж? Гаварыце!
Голас Ардана стаў адразу прарэзлівым, загадным.
— На таго невука, які выдумаў усю гульню, які падбухторыў даверлівую публіку на справу — бязглуздую, вар’яцкую!
Ніхто не мог памыліцца, у каго цэліў незнаёмы. Барбікен ужо даўно напружваў сілы, — «перапальваў свой дым», як кажуць машыністы, — каб стрымаць сябе. Цяпер, пры прамым нападзе, ён хутка ўстаў і кінуўся на незнаёмага, які не пераставаў свідраваць яго сваім упартым позіркам. Але ў гэтую хвіліну Барбікен раптам адчуў сябе аддзеленым ад незнаёмага.
Натоўп яшчэ раней рынуўся да эстрады. Сотні здаравенных рук адразу ўзнялі яе ў паветра. Барбікен павінен быў падзяліць з Мішэлем Арданам пашану трыумфальнага шэсця. Падмосткі былі вельмі цяжкія, але насільшчыкі бесперапынна мяняліся. Кожны спрачаўся, штурхаўся, змагаўся за гонар падставіць свае плечы і рукі пад гэту новую трыумфальную калясніцу.
Незнаёмы не захацеў скарыстаць першых хвілін беспарадку, каб пакінуць сваё ранейшае месца, дзе яму магла пагражаць небяспека. Ды і ці ўдалося-б яму прашмыгнуць праз такі густы, напіраючы з усіх бакоў натоўп? Як-бы там ні было, але ён па-ранейшаму стаяў каля пярылаў, не зводзячы вачэй з Барбікена.
Барбікен таксама не спускаў з яго вачэй. Позіркі гэтых двух людзей, поўныя нянавісці, скрыжоўваліся, як шпагі праціўнікаў на смяротным паядынку.
