най з’явай. Снарад паляцеў; значыцца, быў і стрэл, — ды яшчэ які!
— Чакай, — сказаў Барбікен, — паглядзім, дзе мы. Адчынім-ка стаўні.
Гэта аперацыя была вельмі простая, і яе ўраз выканалі. Гайкі, якія трымалі балты на знадворных пласцінках правага акна, хутка адвінчваліся; балты былі высунуты вонкі, а заслонкі, пакрытыя каучуком, хутка заткнулі адтуліну, у якой былі балты. Знадворная пласцінка ўраз апусцілася на шарніры і адкрыла ўстаўленае ў раму выпуклае шкло.
Такое-ж акно было на другім баку ядра; трэцяе было прыладжана ў купале, чацвертае — пасярод самага дна.
За небам, значыцца, можна было назіраць праз бакавыя рамы з чатырох розных бакоў, а за Зямлёй і Луной — прама праз верхнюю і ніжнюю адтуліну.
Барбікен з таварышамі падбеглі к акну.
Праз акно не прасвечваў ні адзін прамень святла. Вакол снарада панавала абсалютная цемната.
— Не, таварышы, не, мы не ўпалі на зямлю! — ускрыкнуў Барбікен. — Не, мы не на дне Мексіканскага заліва! Мы ляцім у прасторы!! Глядзіце, глядзіце! Бачыце, зоры мігцяць сярод ночы? Заўважаеце цемнату між Зямлёй і намі?
— Ура! Ура! — дружна крыкнулі Ніколь і Ардан.
Густы змрок, сапраўды, мог сведчыць, што ядро адляцела ад Зямлі, таму што зямная паверхня ў даны момант была ярка асветлена лунным святлом і, значыцца, падарожнікі бачылі-б яе, калі-б засталіся на Зямлі.
Немагчыма было больш сумнявацца. Адважныя смельчакі паляцелі з Зямлі.
