Старонка:З пушкі на Луну.pdf/284

Гэта старонка была вычытаная

— А па вылічэнню Кембрыджскай абсерваторыі выходзіла, што дастаткова скорасці ў адзінаццаць тысяч метраў, каб ядро даляцела… І мы вылецелі з калумбіяды іменна з гэтай скорасцю!

— Што-ж з таго?.. — запытаў Ніколь.

— Тое, што скорасць была недастатковай!

— Гэта правільна.

— Мы, значыцца, не даляцім да таго пункта, адкуль Луна можа нас прыцягнуць!..

— Гэта страшна!

— Нам не даляцець нават да палавіны шляху!

— Пракляты снарад! — загаласіў Мішэль Ардан, нібы снарад праз якіх-небудзь некалькі хвілін павінен быў грукнуцца аб Зямлю…

— Так, хутка мы вернемся на Зямлю…

— Так! — сказаў пасля хвіліны агульнага маўчання Барбікен, — мы павінны ўпасці на Зямлю…


РАЗДЗЕЛ V

Пахаванне Спутніка

Рэзультат вылічэнняў, як гром, аглушыў нашых падарожнікаў. Каму магла-б прыйсці ў галаву думка аб такой памылцы? Прэзідэнт усё яшчэ не хацеў верыць гэтаму.

Ніколь зноў перагледзеў усе свае вылічэнні — памылкі не знайшоў. У правільнасці формулы, па якой рабілася вылічэнне, сумнявацца было немагчыма.

Пасля паўторнай праверкі аказалася, што для дасягнення жаданага пункта, сапраўды, трэба было даць снараду пачатковую скорасць у 16 576 метраў, у іншым выпадку ён не можа даляцець да Луны.