тэлькі шампанскага, рухі цела станавіліся небяспечнымі.
І што за ўсё страшней, яны самі не заўважалі гэтага ўзбуджанага стану.
— Цяпер, — адрывіста сказаў Ніколь, — калі мне невядома, калі і як мы вернемся з Луны, я хачу ведаць, што мы будзем там рабіць.
— Што мы будзем рабіць, — ускрыкнуў Барбікен, грозна тупаючы нагою, нібы знаходзіўся ў фехтавальнай зале, — я гэтага не ведаю!
— Дык ты не ведаеш? — зароў Мішэль страшным голасам.
— Нават і ўявіць не магу! — адказаў Барбікен такім-жа гнеўным тонам.
— А я дык ведаю! — прароў Мішэль.
— Кажы-ж, што ведаеш! — закрычаў Ніколь, які таксама не здольны быў стрымліваць свой голас.
— А вось на зло не скажу! Скажу, калі мне ўздумаецца! — адказаў Мішэль, з сілаю хапаючы руку таварыша.
— Мы жадаем, каб табе ўздумалася гэта зараз-жа, — сказаў Барбікен, пабліскваючы вачыма і робячы рукою пагражальны жэст. — Ты ўцягнуў нас у гэта страшнае падарожжа, і мы хочам ведаць, навошта?
— Так, — дадаў капітан, — калі я не ведаю, куды іду, то хачу ведаць, навошта я іду!
— Навошта? — закрычаў Мішэль, падскакваючы на цэлы метр, — ты хочаш ведаць навошта? На тое, каб імем Злучаных Штатаў заўладаць Луною! Каб далучыць новы штат да Саюза. Каб каланізаваць лунныя вобласці, апрацаваць іх, засяліць, перанесці туды ўсе цуды навукі, мастацтва і прамысловасці! Зрабіць селенітаў адукаванымі