Разлаваны адказам, Ніколь паслаў новы выклік: выпрабаваць яго броню якімі ўгодна снарадамі — круглымі, канічнымі, дутымі, суцэльнымі, — хаця-б самых неймаверных размераў. Старшыня Пушачнага клуба зноў адмовіўся, відавочна не жадаючы новым сумніцельным вопытам падарваць славу свайго апошняга поспеху.
Упартасць Барбікена распаліла Ніколя. Ён прапанаваў Барбікену нечувана-ільготныя ўмовы: страляць у яго, Ніколя, броню з адлегласці не больш чатырохсот метраў. Барбікен зноў адмовіўся. Ніколь праз газеты паўтарыў свой выклік — на дзвесце метраў. Барбікен адказаў, што не жадае нават і на паўтараста метраў.
«У такім выпадку я прапаную сто метраў, — аб’явіў капітан праз газеты. — Прапаную нават пяцьдзесят метраў, і, акрамя гэтага, я сам буду стаяць ззаду маёй броні».
Барбікен адказаў таксама праз газеты, што ён не будзе страляць нават у тым выпадку, калі капітан Ніколь стане не ззаду, а спераду сваёй броні.
Пасля такога адказу капітан Ніколь палічыў сябе ў праве адкрыта выказваць сваю варожасць да Барбікена, ужываючы і асабістыя нападкі. Ён пісаў, што чалавек, які адмаўляецца выстраліць з пушкі, безумоўна, баіцца прапануемага яму доследа і што наогул сучасныя артылерысты, якія страляюць адзін у аднаго з адлегласці ў дзесяць кілометраў, замянілі асабістую храбрасць матэматычнымі формуламі, а чалавек, які прапануе стаць спакойна ззаду сваёй броні, не менш храбры, чым той, які страляе ядрамі згодна ўсіх правіл майстэрства.
Барбікен нічога не адказаў на гэтыя абвінавачванні. Можа ён і не ведаў аб іх, таму што быў
