плодную. Абышоўшы цэлы рад мысочкаў і маленькіх бухтачак, багатых вустрыцамі і амарамі, «Тампіко» зайшоў у бухту заліва Тампа.
Гэта бухта падзяляецца на дзве прадоўжныя адтокі: рэйд Тампа і рэйд Гілісборо, якія зліваюцца каля мора ў агульнае вусце, праз якое параход хутка прайшоў. Праз некаторы час паказалася цытадэль Брук з яе нізенькімі батарэямі, ледзь віднымі сярод хваль, і затым горад Тампа. Ён стаяў бязладна ў закавулку маленькай прыроднай гавані, утворанай вусцем ракі Гілісборо.
Тут «Тампіко» кінуў якар 22 кастрычніка, а сёмай гадзіне вечара, і падарожнікі адразу вышлі на бераг.
Моцна застукала сэрца ў Барбікена, калі ён ступіў на фларыдскую зямлю! Здавалася, што ён абмацвае яе нагою, як часам архітэктар інстынктыўна прыкладвае руку да дома, каб упэўніцца, што моцныя яго сцены. А сакратар Пушачнага клуба, паважаны Мастон, толькі тое і рабіў, што калупаў глебу канцом свайго жалезнага кручка.
— Сябры мае, мы не павінны траціць ні аднаго дня, — сказаў Барбікен. — Заўтра-ж зранку мы сядзем на коней і паедзем аглядаць краіну.
Тут да падарожнікаў падаспела ўрачыстая дэпутацыя: усё насельніцтва горада, усе, хто толькі мог хадзіць.
Трохтысячны натоўп напоўніў паветра шумнымі прывітаннямі — гонар, якога цалкам заслужылі старшыня Пушачнага клуба і яго бліжэйшыя таварышы, аддаўшы перавагу Фларыдзе, а не Техасу і гораду Тампа, а не іншым паселішчам Фларыды. Але Барбікен хутка схаваўся ад авацый у гасцініцу «Франклін», дзе аб’явіў, што не можа нікога прыняць. Роля славутасці была яму не да спадобы.