Дачка
Ды нейкі шляхціц, гандляр сьвіньнямі, сягоньня прыедзе.
Мікода
Пэўна і сам добры кабан. Ха-ха-ха. Але-ж ты мяне не прамяняеш ні на кога? (Кладзе клумак і жартуе з Дамінісяй).
Дачка
(вырываючыся, ды зноў падыходзячы, жартуе).
Дык вось слухай! Трэба сьпяшацца, бо скора прыедзе: дык ты навучы, як ад яго збавіцца.
Мікода (падумаўшы).
Добра. Надумаў. Ён цябе яшчэ ня бачыў?
Дачка
Не.
Мікода
Ты што сказала матцы?
Дачка
Што я згаджаюся; спадзяючыся на тое, што ты мяне навучыш, як прагнаць яго.
Мікода
Добра. І вось як яго прагонім, дык ты кідайся ў обмарак і ў істэрыку — крычы — замуж.
Дачка
А што тады?
Мікода
А тады пабачым. Дапамагчы і суседку папрашу.
Дачка
Як? Кажы хутчэй.
Мікода
Потым даведаешся. Не дарма-ж сягоньня мне ў клюбе радзілі, пасьля спэктаклю, каб я кідаў фабрыку а пашоў у артысты…
Дачка
Дык навучы-ж мяне, што мне рабіць?
