Старонка:Лекары і лекі, Два жаніхі.pdf/44

Гэта старонка не была вычытаная

Мікода

Так, мой любы! (Садзіцца побач і б‘е моцна па плячы).

Зыгмусь

(узяўшыся рукой за балючае плячо, зморшчыўшыся, у бок).
Ну й ручка, каб яна табе адсохла. Далікатная.

Мікода

Што-ж мы будзем яшчэ жаніўшыся рабіць?

Зыгмусь

Мама казала, дзетак гадаваць.

Мікода

У мяне дзяцей ня будзе.

Зыгмусь

Адкуль-жа вы ведаеце? Гы-гы.

Мікода

Ды гэта кожны ведае.

Зыгмусь

Вы зноў жартуеце.

Мікода

Мы заместа дзяцей будзем лепш гадаваць парасят.

Зыгмусь

І то праўда, ад іх будзе больш карысьці.

Мікода

Што-ж вы мяне ні разу не пацалавалі ў руку? (Падносіць да вуснаў руку).

Зыгмусь
(няведаючы нашто, цалуе).

Мікода

Пацалуйце кожны пальчык.

Зыгмусь
(пацалаваўшы, устае і адвярнуўшыся гаворыць).

Яна, чорт ведае, што зараз загадае рабіць.

Мікода

Сядайце, мы з вамі ні да чога яшчэ не дагаварыліся. (Падае крэсла і прымае).