Зыгмусь
(садзіцца і валіцца).
Мікода
Выбачайце, я хацела толькі пыл сьцерці.
Зыгмусь
Можа быць, можа быць. (Садзіцца).
Мікода
(ласкава, з какецтвам, прысеўшы бліжэй).
Вы, такой дзяўчыны, як я ў цэлым сьвеце ня знойдзеце.
Зыгмусь
Можа быць, можа быць.
Мікода
Ох, каб вы ведалі, якая я дзяўчына, у мяне столькі жаноцкага пачуцьця, што вы ні ў аднае дзяўчыны таго ня знойдзеце, што ў мяне.
Зыгмусь
Можа быць, можа быць. (Адсоўваецца).
Мікода
(садзіцца Зыгмусю на калені і, абняўшы за галаву, моцна цісьне).
Зыгмусь
Ой! расьцісьнеш галаву!
Мікода (Пусьціўшы).
Во як я вас кахаю!
Зыгмусь
(Перашоўшы на другое крэсла).
Ну і каханьне, няхай яно згарыць, чуць галаву не расьціснула на яешню. (У бок). Ну, калі гэтак будзе кахаць, дык доўга не нажывеш. Дый мусіць трэба разьвітацца пакуль цэлы, а то скалечыць можа.
Мікода
(падышоўшы да Зыгмуся)! Мой мілы!.. (Б‘е па галаве рукамі).
Зыгмусь
(валіцца з крэсла на падлогу)
Ой! я казаў, што трэба ўцякаць, а то заб‘е.
