цяці, а Аксану шкадаваў. Прыдзе, бывала з лесу, стане каля Аксаны ды кажа:
— Маўчы ўжо, дурная ты баба! Было-б вось па чым плакаць! Памерло адно дзіця, дык можа другое будзе. Ды яшчэ мо‘ й лепшае, эгэ! Таму, што тое яшчэ, мо‘ й не маё было, я-ж такі й ня ведаю. Людзі кажуць… А гэта будзе маё.
Вось ужо Аксана й ня любіла, калі ён гэтак казаў. Сьціхне, бывала, плакаць ды пачне яго брыдкімі словамі лаяць. Але Раман на яе не злаваў.
— „Дый чаго-ж ты, — пытаецца, — лаешся? Я-ж нічога гэткага не сказаў, а толькі сказаў, што ня ведаю. Таму й ня ведаю, што раней-ты не мая была й жыла ня ў лесе, а на сьвеце, паміж людзей. Дык як-жа мне ведаць? Цяпер вось ты ў лесе жывеш, вось і добра. А такі казала мне бабка Тадора, як я на сяло хадзіў: „Нешта-ж у цябе, Раман, хутка дзітына пасьпела!“ А я кажу бабе: „Як-жа ж мне такі ведаць, ці скора, ці ня скора?“.. Ну, а ты ўсё-ж такі сьціхні галасіць, а то я засярдую, дык яшчэ мо‘ каб цябе й не адластажыў.
Вось Аксана палае, палае яго дый сьціхне.
Яна яго, бывала, й палае й па плячох дасьць, а як пачне Раман сам злаваці, яна й прыціхне, — баялася. Прылашчыць яго, абніме, пацалуе і ў вочы зірне… Вось мой Раман і сьцішыцца… Таму… ці бачыш, хлопча… Ты мусі ня ведаеш, а я, стары, хаця сам і не жаніўся, а ўсё такі бачыў за свой век: маладая баба вельмі соладка цалуецца, якога хочаш злога мужыка можа яна абмануць. Ой, ой… Я-ж такі ведаю, якавы яны гэтые бабы. А Аксана была гладкая такая маладзіца, што цяпер я ўжо гэтакіх больш ня бачу. Цяпер, хлопча, скажу табе, і бабы не такіе, як даўней.
Вось раз у лесе ражок затрубіў: тру-тру, туру, туру, туру-у!.. Так і разьліваецца па лесе, весела ды
