Старонка:Матчын дар (1918).pdf/127

«Дробных дзетак паднімай.
«Хоць… Па праудзі… Каб я знау,
«Стрэмя-б мо табе ні дау.»
І, сказаўшы так, сьвяты
Паскакау у лес густы.
Мацей стрэмя адкапаў
Ды й за пазуху схавау,
І пайшоу сабе да хаты
І вяселы, і багаты.
Як ен сьцежачку знайшоу,
Як да дому ен прыйшоу;
Як далей ен сабе жыу,
С кім сварыўся, с кім дружыў,
Які у жыццю меу ен цэль, —
Я ні ведаю. — „Круцель!“
На яго казалі людзі.
Хай і гэтак сабе будзе!
Мне-ж, калі так ваша ласка,
За маю за гэту казку
Чару меду паднясіце
Ды закускаю дарыце.

|}