Старонка:Матчын дар (1918).pdf/43

А калі-ж ні хопіць сілы
Устаць на гэты вокліч мілы, —
Сэрцо хоць мацней забьецца,
Твар пахмуры усьміхнецца…
Можа ж быць раней загінем,
Дык усе-ж мы сьлед пакінем,
Бо, браток, хоць промень сьвету
Прынясьлі мы у пушчу гэту!

|}