Старонка:Матчын дар (1918).pdf/79

Гэта старонка не была вычытаная

Вецяр.


Вее вецяр вольны,
Хмары шыбка гоніць:
З вадой, зямлей, лесам
Зюкае-гамоніць!
Прыляцеу да рэчкі,
Прылег, прытуліуся,
Крышачку па яснай
Віхрам закруціуся,
Сказау слауцо ласкі,
Сьвіснуу і падняўся
І за хмаркай легкай
Пырхнуу і пагнауся.
Зноу прымчау да лесу:
„О, здароу, мой браце!“
І пайшоу між хвояк
Ен дурэць, гуляці:
Адну пацалуе,
З другой пасьмяецца,
Кіне слоуцо, пару,
Да трэццяй бярэцца…
Годзі ужо у лесе!
Зноу у выш падняуся,
Пакруціуся крыху,
Ды у даль падауся.
Задау гону, пылу,
І у ніз ен рынуу,
Прыпау да зямліцы,
Бытцам дзесь загінуу.
„Ах, мая матуля,
„Як я нагуляуся!
„Бачыу сонцо, месяц,
„У рэчаццы скупауся.