Я зноў крычу. Гэта Кат і Альбэрт. Яны вышлі з насілкамі шукаць мяне.
— Ты не паранены?
— Не, не!
Мы спускаемся ў акоп. Я прашу есьці і прагавіта глытаю ежу. Мюлер дае мне папяросу. Я коратка расказваю, што са мной здарылася. У гэтым няма нічога нязвычната; такія выпадкі бываюць часта. Адзіная цікавасьць у гэтай гісторыі, гэта ночная атака. Але Кат аднойчы ў Расіі праляжаў два дні пазадзі рускіх позыцый, пакуль яму давялося дабрацца да сваіх. Пра забітага друкара я нічога не кажу.
Толькі наступнаю раніцою я ня сьцярпеў. Я павінен расказаць пра ўсё Кату і Альбэрту. Яны абодвы заспакойваюць мяне.
— Тут нічога ня зробіш, інакш ты ня мог абыйсьціся. На тое ты і тут!
Я спакойна слухаю іх, уцешаны іхняй блізкасьцю. Якую бязглузьдзіцу разводзіў я там у варонцы?
— Зірні вось туды! — паказвае Кат.
Ля бруствэру стаяць некалькі трапных стралкоў. У іх вінтоўкі з прыладжанымі да іх тэлескопамі для дакладнага прыцэлу, яны ўважліва азіраюць мясцовасьць. Раз-па-разу ляскаюць стрэлы.
— Пасьля мы чуем крыкі:
— Вось гэтая трапіла!
— Бачыў, як ён падскочыў?
Сэржант Ольрых паварачваецца і ганарыста адзначае свой трапны стрэл. Ён занатоўвае ў сёньнешняй стралковай ведамасьці тры бязумных папады.
— Што ты на гэта скажаш? — пытаецца Кат.
Я матаю галавой.
— Калі ён будзе так меціць і далей, дык сёньня ён будзе ўвечары мець яшчэ адну стрыкатую птушку ў пятліцы, — мяркуе Кроп.
— Або хутка будзе віцэ-фэльдфэбэлем, — дадае Кат.
Мы глядзім адзін на аднаго.
— Я-б ня стаў гэтага рабіць, — кажу я.
— У кожным разе, — гаворыць Кат, — табе карысна іменна цяпер паглядзець на гэта.
— Сэржант Ольрых зноў падыходзіць да бруствэру. Руля яго вінтоўкі паварачваецца з боку ўбок.
