— Ачуньвай, Франц!
Я абяцаю заўтра прыйсьці ізноў. Тое-ж гаворыць і Мюлер; ён думае пра шнураваныя бацінкі і дзеля таго хоча іх упільнаваць.
Кемэрых стогне. У яго пал. Мы затрымліваем санітара і ўгаварваем яго зрабіць Кемэрыху ўпырскваньне.
Ён адмаўляецца:
— Калі кожнаму даваць морфі, дык нам траба мець цэлыя бочкі ў запасе.
— Ты, відаць, прыслугоўваеш толькі офіцэрам, — гаворыць Кроп з нянавісьцю.
Я сьпяшаюся ўмяшацца і для пачатку даю санітару папяросу. Ён бярэ яе. Тады я пытаюся:
— А хіба ты можаш рабіць упырскваньне?
Ён абражаны:
— Калі вы не даеце веры, дык чыго-ж вы просіце?
Я сую яму ў руку яшчэ пару папярос:
— Услужы нам!
— Добра ўжо, — гаворыць ён. Кроп уваходзіць разам з ім, ён яму нездавярае і хоча прасачыць за ім. Мы чакаем знадворку.
Мюлер зноў пачынае пра боты:
— Яны-б мне акурат падышлі. У гэтых чаўнох я намульваю сабе булдыр за булдыром. Як ты мяркуеш, пратрымаецца ён да заўтрага, да пачатку заняткаў? Калі ён памрэ ўначы, — ня бачыць нам гэтых ботаў…
Выходзіць Альбэрт.
— Як вы мяркуеце? — пытаецца ён.
— Зроблена, — адказвае Мюлер.
Мы зварочваемся ў свае баракі. Я думаю пра ліст, які заўтра мне давядзецца пісаць Кемэрыхавай маткі. Мяне трасе, мне хацелася-б выпіць кілішак гарэлкі. Мюлер рве траву і жмякае яе. Раптам маленькі Кроп кідае сваю папяросу, шалёна растаптвае яе, азіраецца з нейкім зьмянёным і растроеным тварам і мармыча:
— Праклятыя сволачы!.. Гэтыя праклятыя сволачы!..
Мы ідзем даволі доўга далей. Кроп супакоіўся. Мы ведаем, што з ім здарылася — гэта франтавое шалёнства, з кожным з нас гэта здаралася.
Мюлер пытаецца ў яго:
— Што, уласна кажучы, піша Канторэк?
