Фэльдфэбэль, як родная маці, спацяшае нас. Ня гледзячы на тое, што мне вельмі дрэнна, я не забываюся на наш плян. Я паказваю на пушачкі з цыгарамі і даю яму адну, як аванс.
У падзяку за гэта ён накрывае нас палаткай.
— Слухай, Альбэрт, — успамінаю я, — наш бальдахін і котка?
— І клюбныя крэслы, — дадае ён.
Так, клюбныя крэслы, абітыя чырвоным мошастам. Па вечарох мы сядзелі на іх як прынцы і зьбіраліся здаваць іх па гадзінах на пракат. За гадзіну папяросу. Мы-б мелі бесклапотнае жыцьцё і разам з тым рабілі выгодныя зьдзелкі.
— Альбэрт, — успадае мне на розум, — а нашы мяхі з ежай?
Мы задумваемся. Гэтыя рэчы прыдаліся-б нам. Калі-б цягнік адыходзіў на дзень пазьней, дык Кат, напэўна, адшукаў-бы нас і прыцягнуў нашы манаткі.
Пракляты лёс! У нас у жываце зацірка з мукі, нікчэмная лазарэтная ежа, а ў нашых мяхох смажаная сьвініна. Але мы да таго паслаблі, што ня можам нават доўга хвалявацца.
Калі прыходзіць цягнік, нашы насілкі зусім мокрыя. Фэльдфэбэль сочыць, каб нас паклалі ў адзін вагон. Тут цэлая куча сясьцёр міласэрдзя.
Кропа кладуць унізе. Мяне паднімаюць, я мушу заняць койку над ім.
— Бронь божа! — схамянуўся я раптам.
— Чаго? — пытаецца сястра.
Я ’шчэ раз кідаю вокам на койку. Яна ўкрыта бялюткім палатном, невабражальна чыстым палатном, на якім бачны яшчэ зморшчы, зробленыя жалязкам. У процілегласьць да гэтага мая кашуля ня мылася ўжо шэсьць тыдняў і вельмі брудная.
— Можа вам самому няёмка легчы? — клапатліва пытаецца сястра.
— Гэта я змагу, — кажу я, аж успацеўшы, — але спачатку здымеце пасьцельную бялізну.
— Чаму-ж?
Я здаюся сабе брудным як сьвіньня. Як-жа мне легчы сюды?
— Але-ж яно зробіцца… — не адважваюся я сказаць.
— Крыху брудным? — пытаецца сястра, падбадзёрваючы мяне. — Гэта нічога: мы пасьля ўсё памыем.
— Не, ня ў тым справа, — кажу я, хвалюючыся. — Я не падрыхтаваны да такога націску культуры.
