У такія моманты тлум бойкі злучаецца наўкола нас шчытным колцам, мы апушчаемся ў сябе і, шырока расчыніўшы вочы, глядзім у змрок.
Толькі дыханьне таварышоў прыносіць нам заспакаеньне і так мы чакаем золаку.
Кожны дзень і гадзіна, кожная граната і кожны забіты падточваюць гэту тонкую апору, і годы хутка зношваюць яе. Я бачу, як памалу яна разбураецца наўкола мяне.
Вось хоць-бы недарэчная гісторыя з Дэтэрынгам.
Ён быў адным з тых, хто выказваў вялікую вытрымку. Але ён, на сваё няшчасьце, пабачыў у адным садку вішню. Акурат мы зьвярталіся з позыцый і гэтая вішня паблізу нашага новага разьмяшчэньня, у тыле на павароце дарогі, паўстала нечакана перад намі ў цьмяным сьвятле раньня. На ёй ня было лісьця, яна ўся была ў белых кветках.
Увечары Датэрынга нідзе ня было бачна. Нарэшце ён прышоў і ў яго руцэ былі дзьве галінкі вішнёвых кветак. Мы пачалі з яго кпіць, пыталіся ці не зьбіраецца ён у сваты. Ён нічога не адказаў і лёг на сваю койку. Уначы мы чулі як ён бразгаў: здавалася, што ён спакоўваецца. Пачуўшы нядобрае, я ўстаў і падышоў да яго
Ён зрабіў выгляд, што нічога асаблівага ня здарылася, але я сказаў да яго:
— Не рабі глупстваў, Дэтэрынг!
— Ды чаго вы! Я проста не магу заснуць.
— Навошта-ж ты хадзіў за вішнёвымі галінкамі?
— Яшчэ-ж не забаронена прыносіць вішнёвыя кветкі? — адказвае ён упарта, і крыху счакаўшы дадае: — Дома ў мяне вялікі фруктовы сад з вішнямі. Калі ў часе іх цьвіценьня паглядзець з гары, з адрыны — сад выглядае цэлай белай посьцілкай. Цяпер час цьвіценьня…
— Можа ты хутка атрымаеш водпуск. Магчыма таксама, што цябе, як земляроба, адпусьцяць на палявыя работы.
Ен ківае галавой, але я бачу, што яго думкі далёка ад гэтуль. Калі гэтыя сяляне ўсхваляваны, у іх бывае дзіўны выраз: напоўпалахлівы і напоўуражаны. Каб разагнаць яго думкі, я прашу ў яго кавалачак хлеба. Ён дае мне беза ўсякай скнэрлівасьці. Гэта падазрона, бо ён наогул дужа скнэрны. Таму я стараюся каб не заснуць. Нічога асаблівага не здараецца і раніцою ён такі-ж як і заўсёды. Напэўна ён заўважыў, што я сачу за ім.
