Дэтэрынг неразгаворлівы. Але гэтая тэма прымушае яго падумаць над адказам. Ён глядзіць угару і гаворыць толькі адзін сказ:
— Я-б акурат прысьпеў на жніво, — і в гэтым ён устае і адыходзіць.
У яго шмат клопатаў. Яго жонка мусіць даглядаць гаспадарку. Да таго ў яго яшчэ забралі двух коняй. Кожны дзень ён чытае атрыманпыя газэты, каб даведацца ці ня было дажджу ў яго Ольдэнбурскім краі. Гэта можа перашкодзіць уборцы сенажаці.
Гімэльштос у некаторым замяшаньні. Ён проста падыходзіць да нашай групы. Т’ядэнаў твар накрываецца плямамі. Ён плазма кладзецца на траву і ад хваляваньня заплюшчвае вочы.
Гімэльштос у некаторым замяшаньні. Ён зьменшвае крокі. Усё-ж ткі ён набліжаецца да нас. Ніхто ня робіць ніводнага руху, каб падняцца. Кроп з цікавасьцю пазірае на яго.
Вось ён стаіць перад намі і чакае. Таму, што ніхто нічога ня кажа, ён гаворыць:
— Ну?..
Праходзіць некалькі сэкунд; Гімэльштос, відаць, ня ведае, як яму трэба трымацца. Больш за ўсё яму хапелася-б адразу на нас пакрычэць. Адылі, ён, здаецца, ужо зразумеў, што фронт не казарменны двор. Усё-ж ён наважваецца нешта зрабіць і зьвяртаецца не да ўсіх нас, а да аднаго, спадзяючыся такім спосабам лягчэй атрымаць адказ. Кроп да яго бліжэй за ўсіх. Таму ён абірае яго.
— Дык значыць і вы тут?
Але Альбэрт не палае сяброўскімі пачуцьцямі да яго. Ён каротка адказвае:
— Крыху больш часу за вас, мяркую.
Рудаватыя вусы ўздрыгваюць.
— Вы хіба мяне не пазнаеце?
Цяпер Т’ядэн адчыняе вочы:
— Пазнаем.
Гімэльштос зьвяртаецца да яго.
— Ды гэта-ж Т’ядэн, ці-ж ня так?
Т’ядэн падымае галаву:
— А ці ведаеш ты, хто ты такі?
Гімэльштос зьбіты з панталыку:
— З якога часу гэта мы сталі на ты? Мы яшчэ разам не ляжалі ў канаве ля дарогі.
