Для нас усе гэтыя зьявы, дзякуючы сваёй адкрытай шчырасьці, набылі сваю першабытную прыгажасьць. Больш таго, яны зрабіліся для нас нагэтулькі зразумелымі, што прыемнае выкананьне цэніцца ў такой-жа меры, як скажам, моцна зроблены бліндаж, які не паддаецца знарадам. Нездарма ўзьніклі словы «клёзэтная балбатня», гэтыя мейсцы на вайсковай службе зьяўляюцца куткамі для плётак і замяняюць сабой сталы столік ва ўлюбёным шынку.
Тут мы адчуваем зараз сябе лепш, чым калі-б знаходзіліся ў раскошнай прыбіральні, са сьценкамі з белых кахляй. Там, можа быць, толькі гігіенічна, тут-жа проста добра.
Гэтыя дзівосныя бяздумныя гадзіны! Над намі распасьцёрлася блакітнае неба. На горызонце вісяць ярка асьветленыя жоўтыя назіральныя балёны і белыя воблачкі выбухаў. Зрэдку, прасьледуючы лётніка, яны высока ўзьлятаюць у паветры, як снапы.
Толькі аддаленай навальніцай даносіцца да нас заглушаная здань фронту. Гудзеньне чмялёў, што ляцяць паўз нас, ужо заглушае яе.
А наўкол нас распасьцёрся квітнеючы луг. Калышуцца кволыя вяночкі траў, на іх усаджваюцца капусьніцы, яны пырхаюць пад мяккім, цёплым ветрыкам позьняга лета. Мы чытаем лісты, газэты і курым. Мы здымаем фуражкі і кладзем іх каля сябе. Вецер бавіцца нашымі валасамі, гуляе нашымі словамі і думкамі.
Тры скрыні стаяць сярод агністых, чырвоных палявых макаў.
Мы кладзем донышка з-пад маргарыну на каленкі. Такім чынам у вас ёсьць удалая падстаўка для гульні ў скат, у Кропа заўсёды з сабой карты. Мы гуляем партыю ў «шыбэрамш». Так можна было-б сядзець бясконца.
З бараку да нас даносяцца гукі гармоніку. Зрэдку мы адкладаем карты і глядзім адзін на другога. Тагды хто-небудзь гаворыць: — Эх, хлопцы, хлопцы!.. — або: — магло-б быць і горш. І мы на момант змаўкаем. Ва ўсіх нас жыве адно моцнае адчуваньне, кожны з нас чуе яго, але няма патрэбы ў вялікай колькасьці слоў. Лёгка магло-б здарыцца, што сёньня мы ўжо не сядзелі-б у нашых доміках, мы былі надзвычай блізка ад гэтага. І таму ўсё здаецца новым і моцным — чырвоныя макі і добрая ежа, пацяросы і летні ветрык.
Кроп пытаецца:
— Ці ня бачыў хто-небудзь з вас яшчэ раз Кемэрыха?
— Ён ляжыць у брацтве сьв. Юзэфа, — адказваю я.
