Старонка:На Заходнім фронце без перамен (1931).pdf/95

Гэта старонка не была вычытаная

разу-ж адклала для мяне. Я сяджу ля яе ложка. Скрозь вокны бачны залаціста-цынамонавыя каштаны, насупраць, у садзе ля гасьцініцы. Я павольна дыхаю і кажу сабе: «Ты дома, ты дома!» Але замяшаньне не пакідае мяне, я яшчэ магу да ўсяго прызвычаіцца. Вось мая маці, мая сястра, вось мая скрынка з матылямі і піяніна з чырвонага дрэва, але я яшчэ ня зусім прачухаўся. Усё аддзелена нейкай плеўкай і адлегласьцю. Таму я іду, дастаю свой ранец, прыношу яго да ложка і пачынаю выкладаць тое, што я прывёз: цэлы сыр, які Кат прыдбаў для мяне, дзьве баханкі салдацкага хлеба, тры чвэрткі фунта масла, дзьве банкі лівэрнага паштэту, адзін фунт топленага сала і мяшочак рысу.

— Гэта напэўна спатрэбіцца.

Яны сьцьвярджаюча ківаюць.

— Тут з гэтым кепска? — асьвядомліваюся я.

— Так, цяжкавата. А хіба ў вас усяго гэтага шмат?

Я пасьмейваюся і паказваю на прывезеныя рэчы.

— Гэтак шмат у нас, вядома, бывае не заўсёды, але мы перабіваемся.

Эрна выносіць прыпасы. Мая маці зьнячэўку сьціскае мяне за руку і пытаецца перарывістым голасам:

— Было вельмі кепска там, Паўль?

«Маці, што я магу адказаць табе? Ты гэтага не зразумееш, ніколі ня скеміш… Дый ня трэба табе гэтата разумець! «Ці было кепска?» — пытаешся ты, ты, маці!»

Я матаю галавой і кажу:

— Не, маці, ня вельмі. Нас шмат там разам, таму ня так ужо кепска.

— Так, але нядаўна быў тут Генрых Брэдэмэйер, які расказваў, што там жудасна з гэтым газам і ўсякімі іншымі рэчамі.

Гэта гаворыць мая маці. Яна гаворыць: «З газам і ўсякімі іншымі рэчамі». Яна ня ведае пра што гаворыць, яна толькі баіцца за мяне. Ці магу я ёй расказаць як аднойчы мы знайшлі тры варожых акопы, дзе людзі застылі ў розных позах, бы забітыя адным ударам? На бруствэрах і ў бліндажох, там, дзе іх прысьпела сьмерць, стаялі і ляжалі людзі з сінімі тварамі.

— Ах, маці, ці мала балбочаць! — адказваю я. — Гэты Брэдэмэйер скажа вось, сам ня ведае што. Ты бачыш, я здаровы і нават патлусьцеў.