Старонка:На залатым пакосе (1927).pdf/65

НОЧ ЗАПАЛІЛА

Ноч запаліла пажар залаты,
Нехта заплакаў на месячны дым.
Выйду я заўтра ў агонь барацьбы,
Поўны адвагі, змагацца й любіць.

Выйду я зрэзаць вясновую цьвець,
Ў раньнім пажары пунсовых завей.
Раньне! І сьлёзы палаючых траў, —
Буду я плакаць, як плача зара!

Так, гэта заўтра, а можа й раней,
Травы заплачуць аб новай вясьне,
Косы асыплюць і зрэжуць іх цьвець
Вольным размахам сталёвых брывей.

Так яны згінуць, ў халодным жыцьці
Сёньня іх згоды ня будуць прасіць.
Што гэта мора зялёнай травы
Ў песьнях сваіх для людзкой галавы?