то сягоньня сьпяваю:
|
Край новы ўзрасьце на бураломе — |
У рачаіснасьці нельга адмаўляць, што ў творчасьці Чарота ў рэволюцыйны час адбыўся значны пералом, і аб гэтым пераломе сьведчыць, паасобку, першая палова зборніка.
Але, здаецца мне, што Чарот ня зусім правільна кажа: „Тое, што было ўчора, таго няма сягоньня“. У тым-жа 1922 годзе, калі вышаў з друку зборнік з „Завіруха“, зьявілася і поэма „Босыя на вогнішчы“. Паводле ацэнкі проф. Ігнатоўскага, „Поэма дае нам агляд усясьветнай сучаснай рэволюцыі ў тым, відзе і ў тым настрою, як яна адбывалася і перажывалася ў нас на Беларусі“. І т. Кнорын прызнае: „Босыя на вогнішчы гэта поэма рэволюцыі ў Беларусі“. Такім спосабам, абодва крытыкі згаджаюцца ў тым, што гэта беларуская поэма. Значыцца, аўтар і тут яшчэ абарочваецца сярод сваіх нацыянальных вобразаў, перажывае нацыянальныя пачуцьці, хоць і ў пролетарскай афарбоўцы. Я нават казаў-бы больш таго: мотывы сусьветнай рэволюцыі ў поэме выражаны вельмі слаба, калі ня лічыць апошняга разьдзелу. Поэма ў цэлым мае чыста мясцовую цікавасьць, нават цікавасьць ня ў межах Беларусі, а ў межах аднэй толькі Меншчыны.
Нацыянальныя мотывы дзе-ні-дзе паўстаюць і ў пазьнейшых творах поэты.
І нездарма, здаецца, у адным з сваіх апошніх твораў — поэме „Чырвонакрылы вяшчун“ поэта пачынае свой палёт з Беларусі абуджанай і канчае яго
|
Над Беларусьсю |
