Старонка:На літаратурныя тэмы (1929).pdf/208

І як гэта мог Кундзіш забыцца слоў Гартнага, якія зусім адбіваюць сучасную рачаіснасьць і разам з тым прасякнуты крылатай нядзеяй?

Ў гэтым гудзе яго адчуваецца штось,
Чаго шолам лясны ня зглушае сабой,
І што ў душу маю прабіваецца скрозь
Ды ўздымае у ёй гардзялівы настрой,
Веру ў палкую творчасьць працоўных людзей,
Для якіх пакуль сонца і лес — чадны дым
У заводах, але каму хутка ўжо йдзе
Час другі, час інакшы зусім —
Такі час, калі лес будзе песьні гусьці,
А праменьні вясновага сонца зіяць
Каб заўсёдную весну ў ягоным жыцьці,
Неабмежнай свабодай ўбіраць…

(„Урачыстасьць“, стар. 53).

Прадузятымі і проста нясталымі, у сэнсе нясур‘ёзнасьці, зьяўляюцца і іншыя разважаньні К. Кундзіша, — паасобку разважаньні аб слоўніку Гартнага і яго фразэолёгіі.

Ці ведае Кундзіш, што слоўнік Гартнага — найбагацейшы з слоўнікаў усіх беларускіх літаратараў?

Гэта паасобку датычыць і яго поэтычнага слоўніка. Усе паказаньні на архаічнасьць, нясучаснасьць ужытых поэтаю вобразаў ня варты нават і крытыкі. Тон блазенскай задзірлівасьці прасякае наскрозь заўвагі крытыка. Напр., як назваць такі выбрык Кундзіша? Ён спыняецца на словах поэты:

Мне сэрца раніла страла
І каплю яду зараніла;
Ці знойдзе сэрца маё сілу,
Якая-б рану зажыла?

Крытык пытаецца з гэтага поваду: „Ну што такое ў нашы дні страла, хоць-бы сабе і труёная, калі існуе такая ўдасканаленая зброя, як кулямёты, аўтоматычныя вінтоўкі і да т. п.?“ Калі чытаеш