Калі чытаем поэму Коласа, беларуская прырода выяўляецца ва ўсім багацьці сваіх колераў і магутнасьці сваіх праяваў.
І гэта — ня мёртвая, а жывая, адухоўленая прырода, якая б‘ецца ў унісон з біцьцём чалавечага сэрца.
Эх, выйдзі ў поле, брат, дасьвету: |
Ня дзіва, што сам поэта аб‘яднаецца з прыродай.
І люб і смуцен час прыгоды, |
У гэтым панпсыхічным або віталістычным поглядзе поэты на прыроду адчыняецца шлях да збліжэньня яго поэмы з творамі заходня-эўропэйскіх, як Мэтэрлінк, і расійскіх, як Бальмонт, поэтаў-сымболістых і разам з творамі жывой народнай поэзіі, што асабліва варта, бо ў народнай поэзіі знаходзіцца праўдзівая крыніца ўсякай сапраўды-мастацкай поэзіі.
Дзеля таго поэма і багата мэтафорамі, параўнаньнямі, упадабленьнямі і іншымі поэтычнымі зваротамі, уласьцівымі народнаму вершу. У вочах поэты „ёлкі шэпчуцца з хвоямі“ (6 стар.), „дзярэўцы вясёла пазіраюць на сьвет“ (9 стар.).