Нам да спадобы чэрпаць веду
Гісторыі з пажоўклых кніг;
З рукопісаў пра быт прадзедаў
Даведацца, што сьведчыць мніх;
Прыемна нам дзядоў надзеі,
Іх тайны думы адзначаць,
Вялікія у прошлым дзеі,
Дзе й як змагалась наша раць;
Шануем мы бацькоў імёны:
Навука й прыклад нам яны;
І помнім мы і веча звоны,
І вольнасьць роднай стараны;
І на‘т мамэнты заняпаду
— У мінулым сумныя лісты —
Распазнаваць наc вучаць здраду
І родзяць помсты гнеў сьвяты; —
Але нам будуць ўсё-ж мілейшы
Часы, калі з нізін, балот,
З надзеяй ў шчаснасьць дзён сьвятлейшых,
Устане збуджаны народ.
Ня відна йшчэ у завірусе,
Куды ляжыць ягоны шлях,
Але дух творчы ў Беларусі
Жыве й змагае жыцьця жах.
І можа толькі той збаіцца
Падзей вялікіх нашых дзён,
У кім жыцьця ня б‘е крыніца,
Хто сьпіць і здолець нѐдуж сон.
|}
