Старонка:На ростані (1924).pdf/20

ЗАМЧЫШЧА.

Наўкола роў травой паросшы і шырокі,
За ім астача сьцен зруйнованых замковых…
Тут князь калісьці жыў багаты, ганаровы,
І слава — чутка йшла аб ім у сьвет далёкі.

Цяпер-жа сумна мур глядзіцца адзінокі,
У праходах вецер рве, здзьмухае пыл вяковы,
Ў начы стагнаньнямі і плачам страшаць совы,
І кажаны лятуць на дзень ў сплясьнелы лёхі.

А ў вёсцы блізкай дзед старэнькі бае, сівы,
Пра страхі розныя, што там таяцца, й дзівы,
Начніц, што пацеркі нанізваюць з расы

І па шляху снуюць і сеюць сьпеў жуды;
Ды аб княжне — дзіўной, нябачанай красы,
Ў замковай вежы век згубіўшай малады.

ВЕЦЕР.

Вецер урваўся праз весьніцы,
Пыл на двары крутануў,
„Вер, што жаданае здзейсьніцца!“ —
Ласьцячы вуха, шапнуў;

Шпаркі і сьмелы ў захопленьні
Лёгка праскочыў праз плот;
Штосьць зашумеў між каноплямі,
Борзда мінуў агарод;

Там-жа, дзе жыта з пшаніцаю
Сьпеляць свае каласы,
Блутаў, віхрыўся дурніцаю
І перабег на аўсы;