Старонка:На ростані (1924).pdf/22

Гэта старонка была вычытаная

Людзкая жорсткая рука
Іх, далікатных, ў поўным квету,
Там, дзе прастор, палі й рака,
Сабрала рупна да букету.

І на маім стале зямлі
Краса, найвышшая аздоба,
Яны цьвілі і адцьвілі —
І тайнай іх была жалоба.

Ў самотнасьць невясёлых дзён
Яны ўвівалі лятуценьні
І згадкі лёгкія, як сон,
Аб сонца радасным праменьні.

І раніц звонкіх галасы,
І чуласьць ветра нязвычайна,
І хараство густой расы,
Прачыстай валадалі тайнай.

І не дазнаў ніхто-б яе,
Калі-б ня гэты пах сьмяротны,
Што, бы кадзільны дым, ўстае
Такі тужлівы і маркотны…

|}


НА ПЯРЭДАДНІ.

Ружовая стужка на ўсходзе,
Як сьцяг пераможнага дня;
І марыць аб сьветлым прыходзе
Пярэдадня змрок—цішыня.

Халодныя, сьветлыя росы;
Спакой, нярухомасьць і сон;
Здаюцца траве ўжо пракосы
І косаў сярэбраны звон.