Старонка:На ростані (1924).pdf/31

Гэта старонка не была вычытаная

Атручан хмельным соладам каханьня
На кліч таёмны йду бяз дум, пытаньняў
Вітаці сьветлавокую Лауру.

І з вуснаў шчырых рвецца ўжо сонэт
Такі гучны, як віхар вольны ў буру,
І радасны, бы ўлюблены поэт!

|}


Л. С.

Твае пісьмо… Пасьля даўгіх гадоў
Расстаньня, сноў благіх, надзей абманных…
З трывогаю ў радкі ўглядаю слоў,
Рукою пісаных каханай.

Ўзбуджаюцца дзіўныя пачуцьці,
Ўзрушаная мысьль ўяўляе жвава,
І абразы, што зьніклі ў забыцьці,
Ўстаюць у памяці яскрава;

І твой аблік ласкавы, мілы,
Пастаць і пасмы сьветлыя валос,
І к перамогам з новай клічаш сілай
Мяне, зьнямогшага ад сьлёз;

І радасьць сьветлая з радкоў цячэ
І абнаўленьня чары ў сэрцы сее…
Нібы ня ўсё загублена яшчэ,
Нібы магчымы йшчэ надзеі…


ЗЬМЯРКАНЬНЕ.

Апошнія косы
Халодным „бывай“
Пасеелі росы
І зьніклі за гай.