Гэта старонка не была вычытаная
Як сум бяз імені,
Па твару зямлі
Пабеглі паўцені
І смугай ляглі.
А ноч чараўніца,
За днём па сьляду,
Далёкай зарніцай
Мільгнула — „іду“!
Ад сонца цалункаў
Зямелька п’яна,
І змрок падарункам
Прыняла яна.
І радая ночы,
Што паліць вагні,
Ледзь чутна шапоча:
„Вазьмі, палані!“
І тайнасьць прасторы
Завесіць імглой,
І дальнія зоры
Засьвецяць над ёй…
Ў прыродзе так сьветлы
Зьмярканьне й рассьвіт,
Так просты, так ветлы
Спатканьне й разьвіт.
А нам з табой смутна
У каханьні сваім,
І радасьць магутна
Ня ўзьлеціць над ім.
