Гэта старонка не была вычытаная
Палючы і хмуры
Вагонь нас апёк,
І палкасьць пануры
Хавае наш зрок.
„Умерці“! — мы тоім
У глыбі нашых воч:
„Умерці абоім
У гэтую ноч!“
І моцы жаданьня
Асілець ня нам.
Ахвяру зьмярканьню
Людзкую аддам.
Хоць спуджаным будзе
Крык з вуснаў тваіх,
Як любае грудзі
Прытуліць жаніх.
Зашэпча прастача
Шаўкоў тваіх бель,
І будзе гарачай
І душнай пасьцель.
А белая рожа
У пасмах валос
Самоты ня зможа
І зрвяне бяз сьлёз.
|}
Зацьвілі твае вочы між тлуму, |
