Старонка:На ростані (1924).pdf/34

Гэта старонка не была вычытаная

Быццам ветрык, збудзіліся згадкі,
У жыце ветрык драмаўшы між хваль;
Закружыліся лёгка бяз звадкі
І памкнулі ў блакітную даль.

Стала дзіўна, што годы так шпарка
Прашумелі, бы ў восень лісты
Жоўтым лісьцем, алеямі парку
І ляглі, як смуга на бары.

Нагадалася даўная казка…
Збаеў нехта да рэшты яе.
Але з попелу дзён кволай ласкай
Пах мінуўшчыны мілай ўстае.

Нібы сонцам зямля пасьля буры,
Я асьвечан маім пачуцьцём.
Нікне хмарнасьць на твару панурым,
І вясёлкай я зьвязан з жыцьцём.

Як вясеньняе раньне бяз суму,
Далікатны настрой агарнуў…
А ўсяго: — твае вочы між тлуму
І той стан, мне здалося, мільгнуў.

|}


СКАЖЫ!

Гэтых вочак ясны сьвет,
Постаць і аблічча —
Ах, зрабілі, што ня сьлед:
Мучаць, вабяць, клічуць.

Як русалка, ўся яна
Пераменна, квола:
Вось зіяе, як вясна,
Раптам — невясёла.