Старонка:На ростані (1924).pdf/37

Гэта старонка не была вычытаная

На могілках ўдыхаю цішу,
Адзін жывы паміж крыжоў,
А смутак дзіўны сэрца крышыць,
Бяз назвы смутак і бяз слоў…

І раптам стала зразумела,
Што моладасьць прайшла мая,
Што я астыў, калісьці сьмелы,
Калісьць гарачы, яркі я.

Стаю разважны і халодны,
Як сутуняючая даль.
І толькі сум сябруе згодна,
І толькі жаль, балюча й жаль.

Вось крыж і новыя балясы,
Грудок, абложаны дзярном…
Бязьлітасная процьма часу,
Ня я — пад тым крыжом!

|}



∗          ∗

Душа мая тужлівая
Лілея між балот.
Узрасла яна, маўклівая,
У багні сонных вод.

Ёй сьніцца неба іннае,
Дзе сонечна вясна,
І песьняй салаўінаю
Атручана яна.

І нешта патаённае
Шапоча родна ціш,