Вось хмарка там — на ёй сьвет водбліскі кладзе:
То за Днястром маяк мігціць ля Акерману.
Спыніліся. Плыве крык жораваў у цішы,
А іх і сокала ня згледзіць быстры зрок.
Чутно, калі матыль сьцяблінкі траў калыша,
Як сьлізкі вуж паўзе і крыецца ў змрок.
Такі спакой, што, каб паклікаў хто ў Ліцьве,
Пачуў бы я… Дарма! — Ніхто не пазаве.
|}
З „ОЛЭСЯ“. [з украінскага] Я болей ня плачу… Я муку сваю Я больш не сьпяваю: ў змаганьні ўначы Даволі маўчаці. Нямыя рабы |
,