здань, пачуліся гарматныя стрэлы, а можа толькі здалося?
Я ня помніў і ня ведаў, якім дзівам зьлез з фурманкі, узабраўся на высокі ганак, прапоўз у цёмныя сенцы і адчыніў дзьверы ў цёплую і сьветлую кухню. Там гарэлі дровы ў пліце, ляжалі на падлозе салдаты, і я лёг з імі. І хацеў бы ляжаць так вечна, каб толькі транспрат не пашоў без мяне…
А калі неяк дужа скора прыехалі на станцыю, і на яве засьвяціліся агні, сінія і жоўтыя, і крыкнула машына, я дзівіўся і ня цяміў, быў сапраўды ў кухні ці не, і хто мяне адтуль пасадзіў ізноў на фурманку. Тут дожджык ішоў парадачны, i так хацелася скарэй быць у вагоне-цяплушцы, дзе суха, цёпла, гладка на нарах і дзе так даўно-даўно я ня быў. І калі машына ізноў крыкнула, і прашумеў міма паравоз, — радасьць ахапіла. Нарэшце, адсунуліся дзьверы, з сьвятла ў цямноту паказалася ў белым халатоне міласэрная сястра, падышлі санітары з ліхтаром і з насілкамі. Зьнялі, палажылі, падалі ў вагон. Троху таўханулі, і болем рэзнула ў пазе, але што-ж: некалі ім, колькі яшчэ там чакае на фурманках. І сорамна трошку, што так шмат са мною клопату, але-ж заслужыў. Толькі пашто, пашто ўсё гэта? Колькі дарма траціцца часу, сіл, грошы! Ня трэба вайны…
Якая радасьць ляжаць у цёплым вагоне! Мяне паклалі на верхнія нары, ля сьценкі, як на палаці ў хаце, і было чуваць, як па крышы вагона барабаніць дождж.
