Тут ужо ляжала чалавек дзесяць. Сястра была не маладая і ня дужа прыгожая, але ласкавая. Два санітары — апалчэнцы.
Разьдзелі, накрылі, далі гарбаты ў белым кубку і цьвёрды кухан. Так хацелася і ня елася…
Прыемна пацягнуцца і заснуць. А цягнік пойдзе — і закалыша… Канец мучэньню,
XXXIV
Нага сагнута дугою, няможна ёю крануць, каб страшэнна не забалела. Пісаць забараняюць. Дый рукі ня слухаюць. Нудна ляжаць у шпіталі, хоць і добра пасьля пазыцыі.
Вечная памяць нашаму слаўнаму камандзіру-гэрою. А хто-ж то цяпер камандуе батарэяй? Мусіць, капітан Сьмірноў.
Так было першыя дні ў шпіталі.
А потым — божа, як не хацелася паміраць! Чаму ад мяне хавалі, што могуць адрэзаць нагу? Што такое — глыбокая флеімона? Дагэтуль жа ўсё было добра. Чаму цяпер так скача тэмпэратура?
І сорам — гэты вечар перад апэрацыяй… Дзікі боль і дзікі плач, і крыкі дзяціныя, няшчырыя, хваравітыя:
— Дайце мне цыаністага калі. Я не магу так мучыцца! Я не магу! Я не хачу! Ратуйце!
І сьлёзы пад нацягненаю на голаў коўдраю. Далі не цыаністага калі, а брому. Потым старшая сястра ласкава сароміла: „Эх вы інтэлігенты!“ Праўда, сорам: мог-бы болей быць цярплівым.
