— У старога доктара рука цяжкая, — паніжаным голасам прызнаецца няня. — Пасьля яго апэрацыі то найболей паміраюць. А ў чорнага рука лягчэйшая.
— Мяне рэзаў чорны, а чаму-ж няма папраўкі?
Няня сьмяецца.
— Цераз месяц скакаць на йгрышчы будзеце. Уся ваша хвароба ад думак. Меней думайце.
Потым уздыхае.
— Усяк бывае… Я тут ужо многа чаго нагледзілася. Адзін надоячы на вуліцы памёр, як разгружалі з вагонаў. Другога прынясьлі да нас, пажыў мінуты тры, папрасіўся на басон і на басоне сканаў. Я басон дзяржала, — аж страх… Адзін во тут, побач з вашым ложкам, ляжаў. Рука ў яго. Як прысталі, як прысталі: у вас будзе антонаў агонь, ніяк няможна, мы вам адрэжам. І ўмовілі. Памёр пад нажом.
Прыходзіць сястра і далікатна высылаець гаманлівую няню з нашай палаты ў „лёгкую“.
І так ідзець дзень за днём, ноч за ночай. Нага сагнута дугою, і я ўсё яшчэ не магу ёю крануць без страшэннага болю.
Пісаць забараняюць дый рукі ня слухаюць.
Прыяжджаў з батарэі і быў у мяне падпрапаршчык С. Камандуе цяпер капітан Сьмірноў. Вечная памяць нашаму слаўнаму камандзіру-гэрою.
Па загаду капітана Сьмірнова ўсе мае запісы мне з батарэі высланы. Дзякуй яму. Прывёз падпрапаршчык С.
