— Рэдка, рэдка залучаеш да нас, галубок! — вітае з запечку вечна добрая і супакойная Самусіха.
— Хоць-бы зманіў нам што пра вайну, — ласкава пажартаваў і Самусь, запрашаючы бліжэй да столу.
— А то й ня ведаем, як там нашы хлопчыкі ваююцца з проклятым гарманцам.
— Што-ж я вам скажу: вайна, ну і вайна… — стараюся быць ласкавым і звычайным. Прыхінуўся к лаўцы — і ня маю ніякай ахвоты гаманіць пра тое, што так далёка засталося ад мяне, як-бы й ня было ў памяці зусім
— Ці праўда гэта, кажуць, што яны вочы нашым выкалваюць? — нібы бязуважна, але з пахаванаю трывогаю па мужу, пытаецца Самусёвая нявестка, хоць яе мужык і не на фронце яшчэ, а стаіць дзесь у Сібіры.
— Сам ня бачыў, а бывае ўсяго…
— Так.
— Ат, мала што плятуць бабы! — адгукаецца за картамі Панаська Арцямёнкаў, што заўсёды цэлае лета служыць дзе-небудзь падпаскам ці батраком, прыходзячы да бацькі толькі перад калядамі. І дзіўна мне, калі ён пасьпеў так вырасьці, што й гаворыць ужо, як вялікі.
— Пажджы, пажджы, Панаська! — ківае старою галавою Самусіха. — Пажджы… казалі, што й на цябе рыхтуе пісар абротку.
— Дык што? Нячым я тут буду лаіцца штодня з братаваю ды бульбу есьці нісчымную… Гы! Там два разы на дні ялавічыны салдатам даюць.
