мне, мая-ж ты любенькая! Хадзі-ж ты ка мне, мая худзенькая румзачка! Ня плач-жа, ня плач, ато матка ізноў будзе біць… Цыц!
— Не бярыце яе на боскую міласьць! Гэтак чыста паспатворым дзяцей… — з блізкімі сьлязьмі крычыць нявестка.
— А ўжо-ж… я вінавата: я паспатворыла… — і ў голасе мамы досыць прыкрасьці.
Так пачынаецца сварка.
— Калі йшоў на вайну, хай-бы з сабою браў, як мне тутацька… ні разачку… спакою няма…
І нявестка заплакала. Спачатку ўсё ў хаце прыціхла, толькі яна плакала. Але яна потым скляла дзяцей:
— Каб ужо хоць пагібель на іх ад мае галавы…
— Цыц! — узвышае тады голас тата. — Што ты дзяцей клянеш? Яны чым вінаваты?
— А праваліся ён і паёк разам з імі, як за яго мяне грызуць а грызуць.
На дзяцей выдаюць ад казны паёк, па рублю, два і тры рублі ў месяц, але грошы нявестка не аддае ў гаспадарку, і ў гэтым хаваецца прычына сварак.
— Хто цябе грызець і за што? Ці мы сабакі якія, га?
Нічога не адказвае нявестка на татавы словы, каб сваімі моўчкамі яшчэ болей усім дапячы; узяла дзіцёнка, захліпала сьлязьней і палезла на запечак, ня еўшы крупені.
„Так і заўсёды, так і заўсёды“, разважаю я, сёрбаючы пракіслую ўжо крупеню з бобам. „Дзе-ж тут скажаш, каб прыбіралі ў хаце“…
