Гэта старонка не была вычытаная
Пра такіх, пра жыцьцё разгоннае
песьня з рабочых хат
цяпер разьліваецца звонам
на свой рабочы лад:
— „Ды ляцяць міскі ды сталіцы“,
немец ходзіць ля спадніцы.
Ой люлі, ой люлі, —
дзеўку замуж аддалі.
Дзеўка, немкаю як стала,
панямецку загуляла.
Ой люлі, ой люлі, —
з Менску немцы уцяклі.
Дзеўка ные, дзеўка плача:
— прападзі ты, доля-кляча!
Ой люлі, ой люлі, —
паны польскія прышлі.
Зноў жыцьцё, і зноў забавы, —
дзеўка мысьліць аб Варшаве.
Ой люлі, ой люлі, —
і палякі уцякаі.
Як знаёмы сталі брамы,
дык і ўспомніла Абрама.
Ой люлі, ой люлі, —
косьці бацькавы згнілі.
Дзеўка плача, сьлёзы роем:
— эх, жыцьцё маё ліхое!..
