Старонка:Па беларускім бруку (1925).pdf/44

Гэта старонка не была вычытаная

∗     ∗

Пеніцца сэрца фабрык,
кіпіць прыгнечаньня вар.
На тварах бунтарскія фарбы,
ля домны злуе качагар!

Не здарма-ж быў і бацька з рабочых
з помстаю слухаў „лісткі“…

Сьляпою, абдрыпанай ноччу
ўляцелі да іх крыжакі.

І толькі прайшла хвіліна,
„вялікай дзяржавы сыны“:
бацьку далі дамавіну,
яго сябрам — кайданы…


∗     ∗

Журбу мінуўшчына будзіць,
мінулым намоклі скроні…
На твары матчыным сёньня
цень успамінаў блудзіць.

Маю казку мне расказала…
— Больш ня ведаю бацькі свайго!
Праўда, яшчэ расказала
нядолю жыцьця свайго…

|}