Гэта старонка не была вычытаная
∗
∗ ∗ |
Пеніцца сэрца фабрык,
кіпіць прыгнечаньня вар.
На тварах бунтарскія фарбы,
ля домны злуе качагар!
Не здарма-ж быў і бацька з рабочых
з помстаю слухаў „лісткі“…
Сьляпою, абдрыпанай ноччу
ўляцелі да іх крыжакі.
І толькі прайшла хвіліна,
„вялікай дзяржавы сыны“:
бацьку далі дамавіну,
яго сябрам — кайданы…
∗
∗ ∗ |
Журбу мінуўшчына будзіць,
мінулым намоклі скроні…
На твары матчыным сёньня
цень успамінаў блудзіць.
Маю казку мне расказала…
— Больш ня ведаю бацькі свайго!
Праўда, яшчэ расказала
нядолю жыцьця свайго…
|}
