не ведае ці мае яна права прымушаць Паншына далей чакаць яе адказу.
— Чаму-ж? — спытаў Лаўрэцкі.
— Таму, — сказала яна: — што я ўжо цяпер пачынаю падазраваць, які гэта будзе адказ.
Яна абвясціла, што ёй галава баліць, і пайшла да сябе наверх, нерашуча працягнуўшы Лаўрэцкаму кончыкі пальцаў.
На другі дзень Лаўрэцкі адправіўся да абедні. Ліза ўжо была ў царкве, калі ён прышоў. Яна заўважыла яго, хаця не звярнулася да яго. Яна старанна малілася; ціха свяціліся яе вочы, ціха схілялася і падымалася яе галава. Ён адчуў, што яна малілася і за яго, — і дзіўнае расчуленне напаўняла яго душу. Яму было і хораша, і крыху совесна. Прыстойна стаяўшы народ, родныя абліччы, дружнае пяянне, пах ладану, даўгія, касыя праменні ад вокнаў, самая цемень сцен і зводаў — усё гаварыла яго сэрцу. Даўно не быў ён у царкве, даўно не звяртаўся ён да бога: ён і цяпер не прамовіў ніякіх малебных слоў, — ён без слоў нават не маліўся, — але хаця на момант, калі не целам, то ўсімі думкамі сваімі кінуўся ніцма і прынікнуў пакорна да зямлі. Успомнілася яму, як у дзяцінстве ён кожны раз ў царкве да той пары маліўся, пакуль не адчуваў у сябе на лобе як-бы нечага свежага датыкання: гэта, думаў ён тады, анёл-абаронца прымае мяне, кладзе на мяне пячаць прызначэння. Ён зірнуў на Лізу… „Ты мяне сюды прывяла“, падумаў ён: „дакраніся-ж да мяне, дакраніся да маёй душы“. Яна ўсё таксама ціха малілася; аблічча яе здалося яму радасным, ён расчуліўся зноў, ён прасіў другой душы — спакою, сваёй — даравання…
Яны сустрэліся на царкоўным ганку; яна прывітала яго з вясёлай і ласкавай важнасцю. Сонца ярка асвятляла маладую траву на цвінтары, пя-
