Гэта старонка была вычытаная
Мужыка раз
Прыбіў да поўсьмерці,
А за што, братка,
Крыўдна сказаць:
— Што вы, кажа,
Зазналіся, чэрці,
Нават шапку ня хочаце зьняць!..
Што глядзіш так,
Адродак сабачы,
Што?!
Цураешся, быдла, паноў?!
А старык нават сьцежкі ня бачыў
Дзевятнаццаць мо‘ нейкіх гадоў.
Час ішоў, —
Не адзін маладзік зьнік,
Шмат сплыло ў нябыцьцё вечароў.
Раз на вёску прыехаў вураднік
да пана зазваў мужыкоў.
Ў нетрах душ
Невядомасьць гарэла:
Што пан мае,
Што мае сказаць?
А пан выкаціў бочку гарэлкі
І давай мужыкоў частаваць.
Падымаліся,
Бомкалі чаркі,
Залівалі
Надломы душы,
